Bolehlah Tuan

Boleh lah Tuan bermalam dahulu di rumah saya sebelum menghilang. Sebelum gelap memapah Tuan pada ketiadaan. Menghilangkan Tuan seperti Tuan-Tuan terdahulunya.
Bolehlah Tuan singgah sebentar di rumah saya. Daripada hanya menyapa kecut tanpa terbaca. Saya hanya ingin menikmati pagi dan malam-malam dingin bersama Tuan, di depan perapian. Saling mengisahkan masa lalu dan memupuk masa depan.
Bolehlah Tuan bertamu di rumah saya barang sebentar, meneguk rindu menepiskan cemburu. Memilin-milin risau yang tersandera galau.
Bolehlah Tuan menyapaku dalam, sebab senyum Tuan tak hanya mematikan. Kadang terbakar diri pada sudut-sudut gelap mata Tuan, lalu pada alasan-alasan yang saya tak tahu dari mana hulu dan hilirnya.
Bolehlah Tuan mampir lama di lembah hati saya, daripada Tuan hanya lewat, senyum kecut, lalu menghilang tanpa tahu dimana bermuara. Datanglah pada saya, yang hingga Tuan berkelana namanya tetap Tuan kenal. Menetaplah pada hati saya, tak perlu takut Tuan pada kepedihan sebab Tuan akan saya bahagiakan--